مقدمه و هدف: سزارین شایعترین عمل جراحی در رشته زنان و مامایی می باشد.سزارین عمل جراحی بزرگی بوده و ممکن است عوارض زیادی را بر مادر و نوزاد تحمیل نماید.هدف از انجام این مطالعه بررسی روند تغییرات میزان سزارین و علل انجام سزارین و تغییرات آن در سالهای ۱۳۷۴، ۱۳۸۴ و ۱۳۸۸ در بیمارستان بعثت سنندج بود .
مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشته نگر است. داده های مورد نیاز از طریق بررسی کلیه پرونده های مربوط به سزارین سالهای مورد مطالعه جمع آوری گردید. تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن ۱۸ و آمارهای توصیفی تحلیلی انجام گرفت.
یافته ها: میزان سزارین در سال ۱۳۷۴ ، ۴/۱۶ درصد بوده که به ۳۸ درصد در سال ۱۳۸۴ افزایش یافته و در سال ۱۳۸۸ با ۳ درصد کاهش به ۳۵ درصد رسیده است. میزان سزارین های الکتیو با گذشت زمان افزایش یافته است. شایعترین علل سزارین در هر سه سال : سابقه سزارین ، دیستوشی زایمانی و دیسترس جنینی بوده است.
نتیجه گیری: با توجه به افزایش میزان سزارین در مرکز ما منطقی بنظر می رسد که برای افزایش میزان زایمان واژینال و کاهش سزارین ها اقداماتی مانند تشویق به انجام زایمان واژینال بعد از سزارین ، ایجاد امکانات بیمارستانی و پرسنل لازم برای این امر ، تعیین دقیق دیستوشی های زایمانی وتشخیص صحیح دیسترس جنینی بعمل آید. همچنین ترویج زایمان واژینال با استفاده از روشهای غیر دارویی کنترل درد و بهبود کیفیت مراقبتهای مامایی می تواند در پیشگیری از زایمانهای سزارین غیرضروری کمک کننده باشد.
